Een van de meest iconische momenten in de hele Assassin's Creed -serie ontvouwt zich aan het begin van Assassin's Creed 3, terwijl Haytham Kenway zijn team in de nieuwe wereld verzamelt. Spelers worden aanvankelijk ertoe gebracht te geloven dat dit collega -moordenaars zijn. Haytham, die een verborgen mes hanteert en het charisma tonen dat doet denken aan Ezio Auditore, lijkt heroïsch, bevrijden van indianen en het confronteren van Britse Redcoats. De openbaring komt wanneer hij uitgesproken: "Moge de vader van begrip ons begeleiden," waardoor duidelijk wordt gemaakt dat we de Tempeliers hebben gevolgd, de gezworen vijanden van de Assassins.
Deze wending is een voorbeeld van het volledige potentieel van de verhalende mogelijkheden van Assassin's Creed. De originele game introduceerde het fascinerende concept van het kennen en elimineren van doelen, maar ontbrak diepte in de verhalen en karakterontwikkeling. Assassin's Creed 2 verbeterde met de introductie van de charismatische Ezio, maar zijn tegenstanders, zoals Cesare Borgia in de spin -off Assassin's Creed: Brotherhood, bleven onderontwikkeld. Pas in Assassin's Creed 3, vastgesteld tijdens de Amerikaanse revolutie, besteedde Ubisoft gelijke aandacht aan zowel de gejaagde als de jager. Deze benadering creëerde een naadloze verhalende stroom en bereikte een harmonieus evenwicht tussen gameplay en verhaal dat nog moet worden gerepliceerd.
Hoewel het huidige RPG-tijdperk van de serie goed is ontvangen, beweren veel fans en critici dat Assassin's Creed in verval is. De redenen hiervoor worden gedebatteerd, met sommigen wijzen op de steeds fantastische elementen, zoals gevechten tegen goden zoals Anubis en Fenrir, terwijl anderen bekritiseren de introductie van romantische opties of het gebruik van historische figuren zoals Yasuke in Assassin's Creed Shadows. Ik geloof echter dat de ware oorzaak van deze achteruitgang de verschuiving is van karaktergestuurde verhalen, die is overschaduwd door uitgebreide sandbox-elementen.
In de loop van de tijd heeft Assassin's Creed talloze RPG- en live-service-elementen opgenomen, waaronder dialoogbomen, op XP gebaseerde nivellering, buitdozen, microtransacties en aanpassing aan de versnelling. Naarmate de games groter zijn geworden, zijn ze begonnen zich minder substantieel te voelen, niet alleen in termen van repetitieve nevenmissies, maar ook in hun verhalen. Hoewel Assassin's Creed Odyssey meer inhoud biedt dan Assassin's Creed 2, voelt veel ervan minder gepolijst en meeslepend. De gescripte, gerichte verhalen van de eerdere actie-avontuurspellen maakten toegestaan voor goed gedefinieerde personages, in tegenstelling tot de bredere, door spelers gedreven scenario's van de nieuwere titels, die de karakterontwikkeling kunnen verdunnen.
Deze verschuiving heeft geleid tot een gevoel van interactie met generieke NPC's in plaats van complexe historische figuren, een schril contrast met het rijke schrijven van het Xbox 360/PS3 -tijdperk. Memorabele momenten zoals de uitdagende toespraak van Ezio na het verslaan van Savonarola of Haytham's aangrijpende laatste woorden aan zijn zoon Connor laat de diepte van het karakter zien dat verloren is gegaan:
'Denk niet dat ik van plan ben je wang te strelen en te zeggen dat ik het mis had. Ik zal niet huilen en me afvragen wat er zou kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het begrijpt. Toch ben ik trots op je op een manier. Je hebt grote overtuiging getoond. Kracht. Moed. Alle nobele kwaliteiten. Ik had je lang geleden moeten vermoorden.'
De verhalende kwaliteit heeft ook op andere manieren geleden. Moderne spellen vereenvoudigen de morele dichotomie tussen moordenaars en Tempeliers vaak te vereenvoudigen, terwijl eerdere inzendingen de grijze gebieden tussen de twee facties verkenden. In Assassin's Creed 3 dagen de laatste woorden van elke Templar Connor's overtuigingen uit, waardoor spelers hun eigen perspectieven in twijfel treden. De pogingen van Haytham om het geloof van Connor in George Washington te ondermijnen, voegen lagen toe aan het verhaal, waardoor spelers meer vragen dan antwoorden overlaten en het verhaal verrijken.
Nadenkend over de geschiedenis van de franchise, onderstreept de blijvende aantrekkingskracht van "Ezio's Family" van de Assassin's Creed 2-soundtrack de kracht van de serie in karaktergestuurde verhalen. De melancholische melodie roept Ezio's persoonlijke verlies op in plaats van alleen de setting van de game. Hoewel ik de uitgebreide wereldbouw en afbeeldingen van de huidige Assassin's Creed Games waardeer, hoop ik dat de serie zal terugkeren naar zijn wortels met meer gerichte, karaktergerichte verhalen. In de huidige markt, gedomineerd door uitgestrekte sandboxen en live service -ambities, is een dergelijke terugkeer echter mogelijk niet in overeenstemming met 'goede zaken'.
